رها اندیـشه کُن
نـه دل خـوش کُـن ، به لبخندِ زمـــانه
نـه غـمگـین شـو به اخمِ این فِســـانه
نـه مغــــــرورِ رفـیـقـانِ فـــراوان
نـه دلخــــور از نبـودِ هیچ ، مــهمان
نـه دل خــوش دار از یـارانِ امــــروز
نـه کوچِ جُوجِـــگان از لانــه ، یک روز
جهــان لبـــریزِ رفت و آمـدن ها ست
ســرا سـر پُــر زِ دیـروز و زِ فــرداست
چــونان چـون مـا و بـهتر دیــده ، از ما
کــــه مــا هیچـــِیم و ، گُـمنامانِ فردا
مــگر از آن هــمه مـــاضیِ خُــفتِــه
چِــه مــیدانیــم ، جُــز قـولی نَپُخته
هـــزاران عــینِ مـا بــوده است ماضی
خــوش و غمــگین به این ، درگاهِ بــازی
به یک دَم ، از خـوشی سَر مســت و شادان
زمانــی آه و نـــــاله ، سَـخت گـــریان
جهـــان درگیـرِ تِکــرار اســت و تَـکریر
چــه عاجـــز عقلِ ما زین رای و تَـفـسیر
تمــامِ حــس و حــال و فــکر و منـطق
نــدارد تـــازگی ، تکـــــرارِمشـــرق
نَهــی گـر سَر به سویِ شَـــرق ، یک سر
رســد بر غرب و بـازم شــرق ، ایـن در
رهـــا ســازم دگر ، هــر آنــچه گفـتم
بفـهمید آنکه فهمیده اسـت ، نطقـــــم
تمـــــامِ آنچــه می خواهـم بِـه دانـی
رهـــا انــدیـشه کُــن تــا ، میــتوانی
نـه دل خـوش کُـن ، به لبخندِ زمـــانه
نـه غـمگـین شـو به اخمِ این فِســـانه